Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Ένα συγγραφικό διήμερο στη Ρόδο.


Το περασμένο Σαββατοκύριακο ήμουν στη Ρόδο. Έφτασα πρωί Σαββάτου 21, έφυγα απόγευμα Δευτέρας 23 Απριλίου. Κατέλυσα σε παραθαλάσσιο ξενοδοχείο της Ιαλυσού. Με αποστολή συγγραφική. Περαιτέρω λεπτομέρειες σε ευθετότερο χρόνο.

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Μία… μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία – 4) Η βάφτιση - η νανά μου η Φροσύνη.



Η μητέρα μου θυμάται Κυριακή του Θωμά, την άνοιξη του 1961 -10 Απριλίου έπεφτε το Πάσχα, άρα 17 Απριλίου-, να γίνεται η βάφτισή μου, και το σίγουρο, όπως φαίνεται κι απ’ τη φωτογραφία, στον Άγιο Νικόλαο στην Κω. Νονά μου - “νανά” μου στην ντοπιολαλιά του νησιού- η Ευφροσύνη Δερνίκα, το γένος Γεωργιάδου (1911-2000), αδελφή της μητρικής γιαγιάς μου.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2018

Αντώνης Νικολής, Ο «Αύγουστος» του Τζον Γουίλιαμς: ένας θρίαμβος της λογοτεχνίας.

Αντώνης Νικολής, Ο «Αύγουστος» του Τζον Γουίλιαμς: ένας θρίαμβος της λογοτεχνίας

Στάχτες, 19/04/2018 · 07:42


Αρχείο 19/04/2018

favicon
Ο λογοτέχνης, από τα αφομοιωμένα, τα χωνεμένα στη μνήμη του βιώματα, συνθέτει μύθους, μύθους που αποδίδει με μορφές που ικανοποιούν το ύφος του.
Στα είδη της αφηγηματικής λογοτεχνίας ιδιαίτερα, και νομίζω κατεξοχήν στο ιστορικό μυθιστόρημα, η επινόηση του αφηγητή, συνειδητή ή ακόμα και ασύνειδη, αποτελεί, μία από τις πρώτες και σημαντικότερες επιλογές του δημιουργού. Αν το καλοσκεφτούμε, ακόμα και προφορικά, όταν αρχίζουμε να αφηγούμαστε, νιώθουμε την ανάγκη να ανακαθίσουμε ή να τοποθετήσουμε τη φωνή σε άλλον τόνο. Πόσο μάλλον στο εργαστήρι μας, ως λογοτέχνες. Η επινόηση του αφηγητή, ο αφηγητής, είναι σε μεγάλο βαθμό το ίδιο το ύφος: η θερμοκρασία της γραφής, η απόσταση του συγγραφέα από τα ιστορούμενά του, ο ρυθμός και η ένταση της αφήγησης, ο κύριος συντελεστής της οικονομίας που θα βοηθήσει στη μετατροπή του λόγου σε μύθο.

Παρασκευή 13 Απριλίου 2018

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 3) Οδός Τριφυλίας 2, στα Ιλίσια.

 [1]
Γεννήθηκα στην Αθήνα, 19 Αυγούστου του 1960. Σε μια κλινική κάπου στην Αχαρνών. Ο μπαμπάς ειδικευόταν στην ακτινολογία στον Ευαγγελισμό, μέχρι και το 1963, ύστερα κατεβήκαμε Κω. Εκείνα τα τρία χρόνια μέναμε στα Ιλίσια, Τριφυλίας 2, με γείτονα τον ζωγράφο Γιώργο Γουναρόπουλο (1890-1977) -εξ ου και η οδός αργότερα μετονομάστηκε σε Γουναροπούλου. Το 1985, φοιτητές και συγκάτοικοι με τον αδελφό μου Θανάση, εκείνος στο μαθηματικό, εγώ στη φιλοσοφική, νοικιάζαμε στην Ηρώων Πολυτεχνείου (64, αν θυμάμαι καλά) στου Ζωγράφου, πέρασε αρχιτεκτονική και ο μικρός, ο Λάμπρος. Έπρεπε να βρούμε ένα τριάρι πια, με τρία δωμάτια ει δυνατόν ίσου εμβαδού, άρα ψάχναμε για παλιά διαμερίσματα σε δίπατα – τρίπατα, και γιατί συνέχιζε να μας βολεύει, στην ευρύτερη περιοχή Ζωγράφου - Ιλίσια. Ένα απ' τα πρωινά τότε ψάχνοντας, κάπου σε μία γωνία, ρωτάω έναν κύριο σε μπαλκόνι πρώτου ορόφου «Μήπως ξέρετε να νοικιάζεται κανένα τριάρι - παλιό διαμέρισμα εδώ κοντά;», «Νοικιαζόταν ένα απέναντι, αλλά μου φαίνεται το έδωσε η σπιτονοικοκυρά. Πήγαινε ρώτα την -από το πλάι είναι η είσοδος», μου απαντάει. «Τι κρίμα», μου λέει κι εκείνη, «χτες το νοίκιασα∙ εκτός κι αν περιμένεις μέχρι τον Σεπτέμβριο, που ξενοικιάζεται το από κάτω, το ισόγειο». «Μα για τον Σεπτέμβριο ενδιαφέρομαι, τότε ξεκινάει σπουδές και ο μικρός μου αδελφός.» Και καθώς προχωρούσε η κουβέντα, «Από πού είσαι, παιδί μου;», «Από την Κω», της λέω, «Από την Κω; Α, τι μου θύμισες τώρα, από Κω ήτανε ένα ζευγαράκι νοικάρηδες στο κάτω σπίτι κάποτε, ο σύζυγος γιατρός, είχανε κι ένα παιδάκι, τον Αντωνάκη»...

Πέμπτη 5 Απριλίου 2018

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 2) Μια βόλτα στο Αμύνταιο.


Ο μπαμπάς υπηρετούσε έφεδρος αξιωματικός του Υγειονομικού στο Αμύνταιο. Παντρεύτηκαν με τη μαμά στις 18 Νοεμβρίου του 1959, στην Κω βέβαια, κι αμέσως έπειτα έφυγαν για τη μικρή κωμόπολη του νομού Φλώρινας. Ισχυρίζονται ότι στο Αμύνταιο ...συνελήφθην, και οπωσδήποτε ότι σ' αυτή τη βόλτα απ' όπου και η φωτογραφία, η μαμά είναι έγκυος, πα' να πει, τη βόλτα εκείνη την έκανα μαζί τους και εγώ.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2018

Το Σκοτεινό Νησί σε τόμο μελετών του Παναγιώτη Νούτσου.


Το απόγευμα της Τετάρτης 28 Μαρτίου ενθουσιασμένη η πολύ καλή ζωγράφος και φίλη Πελαγία Κυριαζή με ειδοποιούσε πως ούσα σε εκδήλωση στο βιβλιοπωλείο Ιανό, άκουσε να γίνεται αναφορά στο όνομά μου και στη νουβέλα μου «Το Σκοτεινό Νησί». 

Επρόκειτο για την παρουσίαση του τόμου μελετών του καθηγητή Παναγιώτη Νούτσου με τίτλο «Για το ιστορικό “υπόβαθρο” της λογοτεχνίας» (Εκδόσεις Παπαζήση, 2017, σελ. 660), εκδήλωση από τον κύκλο συζητήσεων «Από το Αμπέλι στο Θέατρο» που διοργανώνει στον Ιανό ο Κώστας Καζαμιάκης.     
Το όγδοο κεφάλαιο του εν λόγω τόμου είναι αφιερωμένο στη νουβέλα «Το Σκοτεινό Νησί» με τον τίτλο «Η “ετεροτοπία” ως “αυτοκάθαρση”;». Δεν το είδα, είμαι στο νησί, υποθέτω πως ο Π.Ν. συμπεριέλαβε στα περιεχόμενα του βιβλίου του την κριτική παρουσίαση της νουβέλας που είχε δημοσιεύσει στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010. 

                                               
 (Ο καθηγητής Παναγιώτης Νούτσος.)

Κυριακή 1 Απριλίου 2018

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 1) Τα συντρίμμια της βιβλιοθήκης, τα φωτογραφικά άλμπουμ.




Τα τελευταία δυο – τρία χρόνια όποτε περνούσα μπροστά απ’ τη βιβλιοθήκη σκεφτόμουν πως ήταν πια καιρός να την τακτοποιήσω, να καταχωρίσω εξαρχής, να ταξινομήσω με προσοχή τα βιβλία που είχανε σωρευτεί στα ράφια της. Πρόκειται για βιβλιοθήκη σε χρήση από τον Φεβρουάριο του 1996, πολύφυλλη με τζάμια, και που πιάνει τους δυο αντικριστούς τοίχους του δωματίου. Κι ευτυχώς που από τη μια στην άλλη αναβολή δεν έκανα τη δουλειά, θα πήγαινε στράφι πολύς κόπος. Στον σεισμό του περασμένου καλοκαιριού (21/7/2017), τα φύλλα του ενός τοίχου σωριάστηκαν ίσαμε τον απέναντι, τζάμια, ξύλα, βιβλία, όλα ένας σωρός, συνθλίβοντας κι ό, τι μεσολαβούσε ανάμεσα στους δυο αντικριστούς τοίχους (ένα γραφείο, τη συρταροθήκη του, καρέκλες, ένα παραβάν). Ήταν η μεγαλύτερη από τις ζημιές που υπέστη το σπίτι –όμως, αναλογικά, συγκρινόμενη με το τι έπαθαν περιουσίες άλλων συντοπιτών, ζημιά αμελητέα.