Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Οι συγγραφείς εξομολογούνται.

Οι συγγραφείς εξομολογούνται
Jo Nesbo
«Το μόνο που με νοιάζει είναι να αφηγηθώ μια καθηλωτική ιστορία. Και είμαι ικανός να κάνω οτιδήποτε για να το πετύχω. Θα χρησιμοποιήσω την αγάπη, το μίσος, την καλοσύνη, την απόλυτη αχρειότητα. Είμαι ένα όρνεο».
Τζορτζ Πελεκάνος
«Δεν είμαι ενάντια στα όπλα ή στην υπεύθυνη οπλοκατοχή. Θεωρώ απλώς ότι τα παράνομα πιστόλια δεν έχουν θέση στις πόλεις μας».
Σαντιάγο Ρονκαλιόλο
Ανατράφηκα σε περιβάλλον ακαδημαϊκό και διανοουμενίστικο. Όλη αυτή η σοβαροφάνεια έπρεπε κάπου να βρει μια διέξοδο. Για μένα ήταν η ποπ κουλτούρα, το σινεμά, οι σαπουνόπερες. Οπότε φροντίζω να μην ξεχνώ ότι αυτό που προέχει είναι μια δυνατή ιστορία».
Τζίλιαν Φλιν
«Πάντα φτιάχνω μουσικές λίστες για τους χαρακτήρες μου, με βοηθάει να μπω στον τρόπο σκέψης τους. Έχω άπειρα τραγούδια μέταλ της δεκαετίας του Õ80 απ' όταν έγραφα για τον Μπεν Ντέι στον ÇΣκοτεινό τόποÈ (εντάξει, και επειδή μ' αρέσει κιόλας η συγκεκριμένη μουσική)».
Victoria Hislop
«Ορισμένοι αδιαφορούν απέναντι σε οτιδήποτε δεν κινείται γύρω από το μικρόκοσμό τους. Εγώ αρέσκομαι να ξεμακραίνω από την προστατευμένη ζώνη. Το θεωρώ απαραίτητο, τόσο για ένα συγγραφέα όσο και για όποιον επιθυμεί να ζήσει».
Αύγουστος Κορτώ
«Δεν νομίζω πως η ηδονοθηρία έπαψε ποτέ – απ’ την εποχή των αυστραλοπιθήκων μέχρι σήμερα, όλοι την καύλα μας κυνηγάμε. Και σε ό,τι αφορά την πόλη, πολύ φοβάμαι πως έχει καταντήσει ελαφρώς ξενέρωτη».
Στέφανος Δάνδολος
«Και παρότι είμαι οπαδός του μεταμοντερνισμού, με γοητεύουν περισσότερο οι συγγένειες με το κλασσικό μυθιστόρημα από ό,τι τα νεωτεριστικά πειράματα κάθε είδους. Ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, ως συγγραφέα, ζει μάλλον στο παρελθόν».
Μισέλ Φάις
«Εξάλλου αυτό δεν είναι το ιαματικό άγγιγμα της τέχνης; Να σε συμφιλιώνει με το σκοτεινό απόθεμα μέσα σου και την ωμότητα που μας περιβάλλει».
Αντώνης Νικολής
«Δεν μου αρέσει καθόλου το γεροντίστικο προοδευτιλίκι. Σιχαίνομαι το λαϊκισμό σε οποιαδήποτε μορφή και μισώ αυτό που ονομάζεται λαοφιλές στην Ελλάδα. Είναι καρκίνωμα και μακάρι να τελειώσουμε κάποτε μαζί του. Έχω βαρεθεί να διαβάζω δηλώσεις καλλιτεχνών που κολακεύουν τον κόσμο και συγχρόνως κλαίνε για τις υπό κατάργηση επιχορηγήσεις.  Μου θυμίζουν τους τυφλούς της Ζακύνθου».
Κάριν Σλότερ
«Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι πρέπει να γράψουμε σκουπίδια που κανείς ποτέ δεν πρέπει να δει προτού καταφέρουμε να γράψουμε κάτι για το οποίο θα είμαστε υπερήφανοι. Κάποιες από τις πιο σημαντικές δουλειές μου προέκυψαν αφότου συνειδητοποίησα πως αυτό που έγραφα επί δύο εβδομάδες πιστεύοντας πως θα είναι τέλειο και συναρπαστικό δε θα φτάσει ποτέ στην τελευταία του σελίδα».
Θεόδωρος Γρηγοριάδης
«Είμαι φιλοευρωπαϊστής, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι η ευρωπαϊκή υπόθεση είναι μια υπόθεση γραφειοκρατική, των Βρυξελλών. Είχα πιστέψει πως θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε ήθη, αγάπες και τέχνες με τους Ευρωπαίους, αλλά τώρα βλέπω κάθε ευρωπαϊκή χώρα να γίνεται πιο εγωιστική και πιο εθνικιστική».
Βασίλης Αλεξάκης
«Η Ελλάδα είναι σαν μια μουσουλμανική χώρα που έχασε την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και όπου επί δεκατρείς αιώνες απαγορευόταν το να σκέφτεσαι. Ακόμα και σήμερα είμαστε μια χώρα που δεν ξέρει την αλήθεια, στερούμαστε ελευθερίας της σκέψης».
Μίμης Ανδρουλάκης
«Οι γυναίκες πλήττονται πιο εύκολα γιατί βρίσκονται σε μεγαλύτερο ποσοστό στη ζώνη προσωρινής επισφαλούς εργασίας. Ταυτόχρονα αποτελούν το «μαξιλάρι» για την απορρόφηση των συνεπειών της κρίσης μέσα από τον προστατευτικό, αμυντικό ρόλο της οικογένειας. Η χρηματοοικονομική κρίση, βέβαια, έχει περισσότερο σχέση με την «τεστοστερόνη» παρά με τα «οιστρογόνα». Με την «ανδρική» επιθετικότητα και απληστία».
Δημήτρης Στεφανάκης για τις «Μέρες της Αλεξάνδρειας»
«Για δύο χρόνια έκανα αιματηρή έρευνα. Εκτός από τα ταξίδια στην Αλεξάνδρεια, ταξίδεψα και στις πόλεις που αναφέρονται στο βιβλίο (Βερολίνο, Μόναχο, Παρίσι…) αναζητώντας το υλικό που χρειαζόμουν. Δούλεψα με βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά και φιλμ της εποχής, μίλησα με πολλούς ανθρώπους. Και επειδή όλα αυτά τα έκανα χωρίς να έχω άλλα έσοδα, είχα πει πως αν δεν βγει κάτι καλό θ’ αυτοκτονήσω».
Λένα Διβάνη
«Τους πιτσιρικάδες σήμερα τους βλέπω όπως τους πιτσιρικάδες που ήμασταν εμείς χτες. Μόνο πιο τρομαγμένους από το μέλλον, πιο ακυρωμένους δηλαδή, αφού είχαν την ατυχία να προσπαθήσουν ν’ ανθίσουν (ματαίως) μέσα στη δικτατορία του φόβου».
Χρήστος Χωμενίδης
«Απεχθάνομαι τη μίρλα, τη μνησικακία, τη μισαλλοδοξία, το «κάθε πέρυσι και καλύτερα», το «πού ήσουν νιότη που 'λεγες»; Πρότυπά μου είναι οι άνθρωποι που πέντε φορές έπεσαν κι έξι φορές σηκώθηκαν και προχώρησαν».

[Athens Voice, τεύχος 459, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ATHENS VOICE (συλλεκτική έκδοση), δέκα χρόνια βιβλίο.]